Ήταν τζαιρός τζαι ήρτεν.
Είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ τα κυπριακά βλόγκς που την πρώτη στιγμή. Αλλά δεν μου είσσεν περάσει η ιδέα να κάμω εγώ. Ή καλύτερα επέρασεν μου αλλά έπαιζα πελλόν.
Μιαν ημέραν έκαμα ένα τζαι στην αρκήν έβαλα λία κείμενα που είχα έτοιμα που πριν.
Σιγά σιγά άρκεψα να γράφω παραπάνω.
Μετά, για λίον, εσυντηρούσα θκιό βλόγκς. Το ένα ήταν τούτο τζαι το άλλο είσσεν παραπάνω πολιτικού περιεχομένου κείμενα.
Μετά έσμιξα τα διότι εν μου έφκενεν έτσι όπως ήταν.
Ήμουν βαούμενος στο αρμάριν μου. Ήμουν πιο μιτσής. Εφοούμουν… Ήταν όνομα τζαι πράμα το βλόγκ μου.
Έξερα το εγώ τζαι οι, 2-3 τότε, αναγνώστες μου.
Ακόμα θυμούμαι το πρώτο σχόλιο στο μπλόκ. Ήταν που τον dm3k. Ήταν τζίνη η ώρα που κάτι άλλαξε διότι τζιαμέ εκατάλαβα ότι εν ηγράφω μόνος μου, ότι εν τα θκιαβάζω εγιώ τζαι τούτες τες σκιές που έρκουνται τζαι φεύκουν.
Εστηγματήσαν με αναγνώσεις άλλων… Το βλογκ του Κυπρολέοντος που τους πρώτους. Έδειξεν μου ότι ούτε μόνος μου είμαι ούτε καταδικασμένος είμαι. Το βλογκ του dm3k έδειξεν μου ότι η ισορροπία εξαρτάται παραπάνω που μας. Σιγά σιγά επολλήναμεν όσοι εγράφαμεν για lgbt θέματα τζαι νομίζω ότι πολλά μετά εν να καταλάβουμεν πόσην αξίαν έσσει τούτον, τζαι για μας τζαι για τους μιτσιούς που γυρεύκουν.
Εθκιάβασα τζαι άλλους, πολλούς… Που εν ημπόρω να βάλω δαμέ γιατί εν να χάσει το νόημα του. Ανάφερα τούτους τους πρώτους διότι επηρεάσαν με πολλά άμεσα. Αλλά ο Aceras, η Ερυκίνη τζαι τόσοι μα τόσοι άλλοι εδώκαν μου τόσα πολλά. Τζαι εν να μου δώκουν τζαι άλλα.
Έφυα που το αρμάριν μου. Εξεφωήθηκα…
Το προηγούμενο μου κείμενο επροκάλεσε μιαν… ενδιαφέρουσα συζήτηση στο Facebook. Εξεκίνησεν η κουβέντα που την εσωτερικευμένη ομοφοβία που είσσεν το κείμενο μου (ακόμα νομίζω ότι έν είσσεν αλλά εν άλλη ιστορία τούτη). Η συζήτηση ήταν ώριμη, με επιχειρήματα, με σκέψεις με ιδέες.
Εν εν μόνον εγώ που εφκήκα που το αρμάριν μου, εν ούλλη Κύπρος μαζί μου (εξαναείπα το πολλές φορές τούτο).
Ένεν μόνον εγώ που εξεφωήθηκα. Εξεφωήθηκεν η Κύπρος ούλλη.
Τούτο το βλόγκ αργοπεθαίνει που τζαιρόν. Εν του αξίζει να πεθάνει έτσι…
Εν είχα πιον πόνον να φκάλω… Ακόμα τζαι ο θυμός μου εν άλλωσπως τωρά. Παλιά ήταν απαισιόδοξος θυμός… Τωρά εν θυμός του «άτε να δούμεν… πότε εν να έρτει η λήξη σας;», διότι μόνο υπομονή θέλει.
~5 χρόνια μετά, θκιό πτυχία πάρακατω, μια 10αρκά σημαντικά άτομα που ξέρουν ότι είμαι γκέι τζαι εν εντάξει με τούτο.
Που το λύκειο στην Λευκωσία τζαι το θκιάβασμα για το απολυτήριον ως το μεταπτυχιακό εις τες Ευρώπες τζαι τες έρευνες μες τα εργαστήρια. Επία πολλήν δρόμον με τούτο το μπλόγκ τζαι τους αναγνώστες του να με ακούν κάθε φορά που εν είσσεν κανέναν άλλον.
Τα παραπάνω coming out μου, τα καλά τζαι τα κακά… τζίνα που με επνίαν που χαράν τζαι τζίνα που με εκλαμουρίσαν, οι δηλώσεις του Θεμιστοκλέους, η ίδρυση της Accept, τα προσωπικά μηνύματα για συμβουλές…
Όποιος με ξέρει μόνο που το μπλόγκ έσσει μιαν διαστρευλωμένην εικόνα του πιος είμαι. Ο λόγος εν απλός. Μόνο μιαν πτυχή του εαυτού μου είχα ανάγκη να φκάλω δαμέ. Τζαι τζίνη η πτυχή νομίζω ένεν μέσα μου πιον.
Ήταν τζαιρός τζαι ήρτεν.
Ευχαριστώ που με εσυνοδεύσατε σε τούτο το ταξίδι. Εχάρηκα το πολλά…
Αν μεν αντέξω μακρυά που το ανώνυμο μπλόγκινγκ (που εν το θωρώ να αντέχω), εν να τα πούμεν στο http://zefyros.wordpress.com (έτσι για να αποφεύγουμεν τζαι συγχίσεις με το αν με λαλούν ζέφυρον ή φόβον)
Φόβος 
Eίπασην